Helemaal voor jezelf kiezen en je eigen leven leiden. Alles aanpakken wat je niet bevalt en alleen maar positieve dingen in je leven willen. Het klinkt zo logisch en toch is het soms verdomde moeilijk. Ik heb hier hele grote stappen in ondernomen de afgelopen tijd, maar merk ook dat hoe meer stappen ik aan het nemen ben, hoe zwaarder de weg aan het worden is.
Op dit moment maak ik best wel een pittige tijd door op persoonlijk vlak. Ik zit al twee weken thuis, met een ontzettend vol hoofd en klachten die nog het meest op een burn-out lijken. Maar deze keer is er geen werkdruk (al dan niet zelf opgelegd) die hier aan de oorzaak van ligt.
Maar werkdruk is niet de enige oorzaak van een burn-out, ook al is het wel de meest voorkomende oorzaak. Ik denk ook dat het de meest geaccepteerde oorzaak van stress en overspanning is. Dat het nog steeds als iets geks gezien wordt, als je door persoonlijke problemen of ingrijpende veranderingen in je leven in een burn-out raakt.
Grip op de situatie kwijt
Als er één symptoom is van een burn-out waar ik me momenteel enorm in kan vinden, is het wel dat ik de grip op de situatie volledig kwijt ben. Ik word vaker dan me lief is overvallen door emoties, een gevoel van onmacht en raak dan helemaal van de rails.
Dit is er de afgelopen weken langzaam in geslopen. Dat herken ik wel van eerdere ervaringen met burn-outs, dat het eigenlijk al te laat is als je de klachten bij jezelf op gaat merken. Dat je er dan eigenlijk al te diep in zit, om op tijd aan de rem te trekken en bij te kunnen sturen.
De situatie zelf opgezocht
Wie mijn artikelen van de afgelopen maanden heeft gevolgd, kan nu misschien de conclusie trekken dat ik teveel hooi op mijn vork heb genomen. Dat ik deze situatie zelf opgezocht heb.
En ja, daar zou je deels gelijk in kunnen hebben, denk ik.
Ik ben heel bewust de confrontatie aangegaan met alles wat me niet bevalt in mijn leven. Het maakt daarbij niet uit of dit gebeurtenissen en herinneringen uit het verleden zijn. Daar zijn best wel wat heftige onderwerpen door naar boven gekomen.
Ook onderwerpen waar ik van dacht dat ik ze al lang afgesloten had, maar die toch nog meer met me lijken te doen dan ik dacht. Veel van deze onderwerpen zijn wel te behappen, maar sommige doen meer met me dan vantevoren verwacht.
Schuldgevoel
Waar ik in het verleden ook mee geworsteld heb toen ik van de ene op de andere dag geen werk meer voor elkaar kreeg, is een schuldgevoel. Dat je bijvoorbeeld je werkgever in de steek laat, omdat je jezelf ziek moet melden, maar eigenlijk fysiek niets mankeert.
Gelukkig heb ik de beste werkgever die je je maar kunt wensen in zo’n situatie. Natuurlijk zien ze me liever zo snel mogelijk weer aan het werk, maar ze snappen ook wel dat dit tijd nodig heeft. En die tijd krijg ik ook, naast ontzettend lieve en betrokken reacties van leidinggevenden en collega’s. Tegelijkertijd weten zij ook dat ik er alles binnen mijn macht aan doe om zo snel mogelijk terug te komen.
Dat schuldgevoel (of in elk geval het idee dat ik mijn werkgever tekort zou doen) is, met de kennis van nu, ook wel de reden waarom ik te lang door ben blijven ploeteren met deze klachten. Dat ik er niet aan toe wilde geven, tot ik echt niet meer anders kon. Terwijl ik mezelf heel goed besef, dat ik daar geen enkele reden toe had. Dat ik alleen maar op begrip zou kunnen rekenen vanuit mijn werkgever en dat ik het veel eerder bespreekbaar had moeten maken.
Want ja, ook al kom ik vrij open over mijn problemen en gevoelens over, ook voor mij is het een strijd om er aan toe te geven. Om toe te geven dat het even niet zo lekker gaat en dat je misschien even pas op de plaats moet maken. Door deze periode ben ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt, dat ik daar nog niet zo ver in ben als ik dacht.
Terug naar het positieve!
Ook al lig ik de afgelopen weken vaker dan me lief is compleet van de rails, weet ik zeker dat ik hier doorheen kom. Ik heb momenten gehad dat ik echt niet meer wist hoe ik hier uit moest komen. Op dit moment weet ik ook nog niet hoe ik er uit ga komen, maar ik weet wel dat ik er alles aan ga doen om me weer beter te voelen.
Voor nu pak ik vooral mijn rust; ik heb uren gewandeld in de bossen en tussen de weilanden, heel erg veel muziek gemaakt en geluisterd, maar ook soms een dutje gedaan midden op de dag. Wie mij kent, weet dat ik eigenlijk altijd en overal kan slapen, maar dat ik daar nooit de tijd voor wil nemen. Dat ik dutjes eigenlijk onzin vindt. Dat ik eigenlijk nooit toegeef, als mijn lichaam en geest schreeuwen om even een uurtje niks te hoeven…
Hulp vragen, hoe lastig ook
Ik kan het dit keer niet alleen oplossen. Ik heb professionele hulp in moeten schakelen om me hier bovenop te krijgen. Naast alle lieve woorden van mensen die ik hierover al in vertrouwen heb genomen, ben ik aan een traject van therapie begonnen. Dit was een enorme stap voor mijzelf, omdat ik hier nooit eerder aan toe heb durven geven. Ik heb altijd gedacht dat ik het zelf allemaal wel op kan lossen. Maar dit keer niet.
Op dit moment weet ik nog niet hoe dat traject er uit moet gaan zien, of hoe lang het gaat duren. Voor iemand die graag de touwtjes in handen heeft, de controle heeft, is dat ergens heel erg eng. Maar ik ben wel gaan inzien dat ik moet vertrouwen op wat het me kan gaan bieden.
Schrijven is therapeutisch
Als ik iets vaak voor mezelf herhaald heb de afgelopen weken, is dat ik moet blijven schrijven. Voor mezelf heb ik vele uren doorgebracht, soms met pen en papier, maar vaak genoeg ook digitaal, om mijn hoofd leeg te schrijven. Dat valt momenteel niet mee, omdat mijn hoofd zo vol zit, maar het brengt me nog steeds een klein beetje rust.
Maar ook publiekelijk schrijven, zoals dit artikel. Dit is de eerste die ik weer publiceer in een betrekkelijk lange tijd. Ik heb er minstens een week over gedaan om dit verhaal voor mezelf goed voor elkaar te krijgen. Ik wist wat ik wilde zeggen, maar niet hoe ik het wilde zeggen. Voor mij voelt een week om een artikel te schrijven als een eeuwigheid, maar ik heb ook wel beseft dat schrijven van dit soort artikelen nu niet het belangrijkste is.
Wat ik wel gemerkt heb, is dat ik het ontzettend fijn vind om dit soort artikelen te schrijven en uiteindelijk ook te publiceren. Het is echt therapeutisch om dit verhaal voor mezelf duidelijk te omschrijven en er vervolgens een artikel van te maken waar iemand anders misschien ooit nog iets aan heeft. Het heeft me de afgelopen week af en toe een klein beetje iets te doen gegeven, zodat ik toch iets om handen had.
Ooit komt de dag dat de zon weer schijnt
Ik weet niet hoe lang deze klachten me nog in haar greep gaan houden. Geloof me als ik zeg dat ik het eigenlijk al best wel een tijd beu ben… Ik wil me niet zo voelen, maar ik heb geen andere keus. Ik moet er doorheen en ik wil het dit keer goed doen.
Maar ik weet vooral wel dat de zon op een mooie dag, ooit, weer gaat schijnen voor mij. Hoe kort of lang dat ‘ooit’ ook nog op zich laat wachten. Ik grijp elke dag weer aan, voor elke kleine verbetering; als elke dag ook maar een beetje beter is dan de dag er voor, is er vooruitgang!