Het viel me eigenlijk meteen op toen ik weer begon te schrijven over mentale gezondheid. Veel van de reacties die ik heb mogen ontvangen op mijn voorgaande artikelen, komen van mensen die zich zorgen lijken te maken om hoe het met me gaat. Terwijl het nu juist een stuk beter met me gaat, dan in de afgelopen jaren, toen ik er niet over schreef.
Het lijkt wel alsof het een trigger is voor mensen, om zich zorgen te gaan maken als iemand er iets over zegt. Ook al zeg je er iets positiefs over, deel je wat je over jezelf geleerd hebt, lijkt het voor de buitenwereld ineens een alarmbel af te laten gaan. Maar zolang iemand er niets over zegt, lijkt men er automatisch vanuit te gaan dat het wel goed gaat en is er over het algemeen niet direct reden tot zorgen. Terwijl de meeste mensen met mentale gezondheidsklachten, er juist relatief weinig over zullen zeggen.
Dit heeft voor mij weer eens bevestigd dat het praten over mentale gezondheid nog steeds niet zo normaal en geaccepteerd is. Dat het juist op een negatieve manier opvalt als iemand er iets over zegt, terwijl ik zo graag zou zien dat het precies andersom is. Dat het normaal gevonden wordt om er over te praten, omdat het zo’n gigantisch effect op iemand kan hebben.
Menselijke, logische reactie
Ik had er nooit zo bij stilgestaan, maar nu ik er een tijdje over nagedacht heb, is het ergens wel logisch. Ik ben ineens weer over dit soort onderwerpen gaan schrijven. Ook al denk ik dat ik tot nu toe juist alleen maar positieve verhalen heb gedeeld, dat de zorgelijke reactie daarop heel logisch en menselijk is. Ik denk dat het voor een deel ook komt, omdat praten over mentale gezondheid nog niet zo maatschappelijk geaccepteerd is.
Je kunt natuurlijk ook niet verwachten dat mensen weten hoe het echt met je gaat, als je er nooit iets over zegt. Maar toch bleef het me opvallen, hoe vaak ik die reactie in de afgelopen weken heb gehad: “Goh, Coen, ik las jouw verhaal. Gaat het allemaal wel goed met je?”.
Begrijp me niet verkeerd, die reacties voelen absoluut ook fijn. Ik bedoel het absoluut niet als waardeoordeel dat het mij opvalt als mensen op deze manier reageren. Het geeft een ingang om het gesprek te blijven voeren, om beter uit te kunnen leggen waar mijn verhalen vandaan komen. Het geeft een kans om dit voor mij zo ontzettend belangrijke onderwerp wat hoger op de agenda te gooien.
Het is okay om je niet altijd okay te voelen
Als er iets belangrijk is wat ik de afgelopen jaren over mezelf geleerd heb, is dat het niet erg is om je niet altijd helemaal top te voelen. Dat er altijd ruimte moet zijn om met negatieve gevoelens en emoties om te gaan. Dat die negatieve kant van onze gedachten ons ook vormen en je deze uiteindelijk om kunt zetten naar iets positiefs, als je er bewust mee omgaat.
Natuurlijk kiest iedereen voor goede vibes, positieve gevoelens en een fijn gevoel, als we die keuze hebben. Het is logisch dat je van nature meer bezig wilt zijn met de positieve kanten van het leven. Maar die pieken kun je juist meer intens ervaren door ook de diepe dalen te omarmen. De momenten waarop het even niet goed gaat, dat je worstelt met jezelf.
Ik heb geleerd om die negatieve gevoelens en gedachten te omarmen, om er bewust mee om te gaan. Het is okay dat ze er zijn. Ze mogen er zijn.
Hoe gaat het? Ja, wel goed!
Het is voor velen zo’n automatisme geworden om tegenwoordig gevoelens te sugarcoaten, om je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Ik heb mezelf er vaak genoeg op betrapt toen ik me absoluut niet goed voelde, dat “Ja, wel goed!” een automatische reactie was zonder bij na te denken, als iemand vroeg hoe het met me ging. Natuurlijk is het logisch om niet altijd en overal je hele levensverhaal op tafel te moeten gooien, maar er is ook een tussenweg.
Wat ik geleerd heb door het te ervaren, is dat het voor superfijne reacties en waardevolle gesprekken kan zorgen als je er soms voor kiest om wel te delen dat je je niet zo top voelt. Dat er dingen zijn waar je je zorgen om maakt, of dat je je niet zo blij voelt. Of dat het je even allemaal teveel is. Wie weet kan degene waar je dit mee deelt je wel ergens mee helpen, of alleen maar een luisterend oor bieden. En dat is vaak precies het enige wat iemand nodig heeft.
Dit kun je natuurlijk alleen maar doen met mensen waar je je comfortabel bij voelt, om dit soort gevoelens mee te delen. Niet iedereen kan makkelijk dit soort onderwerpen aansnijden, of daar de juiste gesprekspartners voor vinden. Vaak gaat dit gepaard met het idee ’teveel’ te zijn, of zich bezwaard te voelen er over te beginnen. Dat is voor mij wel de meest belangrijke reden om over dit soort onderwerpen te blijven schrijven, om het praten over mentale gezondheid normaal te maken. En het belangrijkste woord in die zin is ‘normaal‘.
Het stigma rondom mentale gezondheid omver schoppen
Mijn missie is om gesprekken over mentale gezondheid normaal te maken. Om het stigma rondom dat onderwerp weg te halen. Zolang er mensen zijn die er niet over kunnen praten, zal ik blijven schrijven. Al maken mijn verhalen voor slechts één persoon een klein verschil, dan is het alle tijd en moeite al waard geweest.
Inmiddels heb ik ook vele reacties gehoord van mensen die zich in mijn verhalen herkennen, die het waardevol vinden dat ik weer ben gaan schrijven. Dat sterkt mij om hier mee door te gaan. Dat ik nu in zo’n korte tijd, al zoveel mensen hiermee heb kunnen bereiken, vind ik enorm waardevol. Ik doe elke dag mijn kleine bijdrage om het stigma rondom mentale gezondheid omver te schoppen en dat zal ik blijven doen. Voor mezelf, maar ook voor iedereen die iets aan mijn verhalen heeft.