Eén van de eerste dingen die ik ontzettend graag wilde weten, was hoe lang ik zou kunnen verwachten dat ik die therapie nodig zou gaan hebben. Natuurlijk een onmogelijke vraag om te beantwoorden, ook voor mijn psycholoog tijdens onze eerste sessie. Maar zijn antwoord kan ik me nog letterlijk voor de geest halen: “Ga er maar vanuit dat je hier wel een paar maanden zoet mee bent.”.
Nu kan ik om mijn reactie op dat moment lachen, maar op dat moment vond ik het absoluut niet fijn om te horen. Waarschijnlijk verwachtte ik op dat moment na een paar korte sessies er wel weer bovenop te zijn en gewoon lekker verder te kunnen gaan met waar ik mee bezig was. De waarheid was echter anders. Het zou inderdaad maanden gaan duren en sterker nog, ik ben nog steeds onder behandeling op dit moment.
Als je mij gezegd had voor ik begon met deze therapie, dat ik na maanden en vele sessies met mijn psycholoog dit alleen maar fijn zou vinden, had ik je voor gek verklaard. Toen ik begon met therapie wist ik niet wat ik kon verwachten, wilde ik alles graag ‘onder controle’ houden en meteen weten waar ik aan toe was. Na een paar maanden ben ik gaan merken wat de therapie echt voor me doet en geeft me dit ook heel veel handvatten om zelf mee aan de slag te gaan.
Therapie is slechts een hulpmiddel
Wat ik niet begreep toen ik begon met mijn therapie, maar nu des te beter snap, is dat de therapie slechts een hulpmiddel is. Mijn psycholoog probeert me handvatten te geven, inzichten te geven en me door dit hele proces heen te loodsen. Terwijl ik de eerste paar sessies naar hem toe ging en bijna van hem verwachtte dat hij als een soort wonderdokter mijn problemen als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen.
De waarheid is echter dat je vrijwel alles zelf zult moeten doen. Tot je gaat inzien dat de therapie slechts een hulpmiddel is, blijf je in cirkeltjes rond gaan. Waar ik begon met heel onrealistische verwachtingen, vind ik het nu juist fijn om aan mijn eigen problemen te werken.
Het geeft me rust en een fijn gevoel, wetende dat ik echt met mezelf bezig ben. Het motiveert ook enorm, om ook buiten de therapiesessies met mezelf aan de slag te gaan. Om er veel over na te denken, te schrijven (dat doe ik nog steeds!), maar ook om soms gewoon even te voelen hoe het met me gaat en de balans op te maken.
Bijsturen in aanpak behandeling
Ongeveer een maand geleden heb ik voor mijn gevoel aan de noodrem moeten trekken. Ik merkte dat mijn therapie me niet meer zoveel bracht en dat de aandacht naar de, voor mijn gevoel, verkeerde dingen ging. Ik wilde heel graag aan de slag met een aantal vraagstukken en problemen, die me bezig bleven houden. In de eerste fase van de therapie hebben we hier omheen gestuurd, omdat het best wel heftige onderwerpen uit mijn verleden zijn.
Voor we die aan zouden gaan pakken, heeft mijn psycholoog in de eerste maanden er voor gekozen om de therapie op de meeste zichtbare problemen te richten: Ik zat thuis met klachten die nog het meest leken op een burn-out. Daarom hebben we in de eerste fase gekozen om mij daarmee om te laten gaan en mij zo snel als het zou gaan, weer aan het werk te krijgen.
Dat is voor een groot deel gelukt. Maar ik merkte aan mezelf dat ik heel veel van mijn gedrag, mijn verdriet en mijn worsteling met mezelf vooral, niet langer uit de weg kon en wilde gaan.
Er moest echt iets voor mij gaan veranderen, om mijn oude patronen uit het verleden te gaan doorbreken. Die oude patronen, gevoelens en wat het nog steeds met mij doet, daar wilde ik iets mee gaan doen! Daar heb ik uiteindelijk een goed gesprek en opvolgende (hele zware!) sessie met mijn psycholoog over gehad, maar dat maakte direct al alle verschil. Het gevoel dat ik nu echt aan de slag was gegaan met wat mij nog steeds zo bezig houdt, voelde ontzettend fijn.
Werken aan jezelf kost tijd
Zo ongeduldig als ik was, aan het begin van mijn therapie, zo rustig ben ik er nu onder. Ik weet dat het nog meer tijd gaat kosten om mij helemaal te verlossen van al mijn problemen, of er in elk geval mee om te laten gaan. Maar dat is niet erg. Ik vind het niet erg om nog steeds onder behandeling van mijn psycholoog te zijn. Integendeel, dat vind ik juist een heel fijne gedachte.
Met name de afgelopen maand haal ik weer ontzettend veel uit de therapie, nu we bezig zijn met de onderwerpen die ik zelf heel belangrijk vindt om aan te pakken. Ja, die sessies zijn heel zwaar. Ik kom er vaak erg emotioneel en verdrietig uit, omdat het zo confronterend is. Maar dat verdriet maakt meestal al snel plaats voor een goed gevoel, wetende dat ik weer een stapje verder in mijn herstel ben. Dat ik weer met en aan mezelf aan het werk ben.
Zoals gezegd, begon ik de therapie met allerlei verwachtingen. Ik wilde zo snel mogelijk naar het eindresultaat toe, om me weer ‘gewoon’ te voelen. Maar als het me iets heeft geleerd, is het wel dat het hier juist draait om het hele proces. Juist door dit hele proces, leer ik mezelf beter kennen dan ooit. Weet ik wat er in me speelt, waarom ik dingen doe die ik doe en waarom dat sommige heftige gevoelens bij me teweeg brengt.
De therapie heeft me terug op de rails gekregen, door me midden in dit proces te blijven begeleiden. Het heeft me wederom mijn ogen doen openen en me laten zien dat ik klaar ben om alles aan te gaan pakken. Stapje voor stapje, elke dag opnieuw.
Nu blijft mijn psycholoog me nog steeds begeleiden in mijn hele proces, maar heb ik zelf weer het gevoel dat ik de controle over mijn leven langzaam maar zeker terug heb gekregen. En ja, dit kostte tijd, maar dat heb ik wel weten te accepteren. De eerste paar keren dat je daadwerkelijk merkt dat je je anders gedraagt dan je voorheen zou doen en ook kunt uitleggen waarom dat zo is, is zo ontzettend waardevol. Dan pluk je de vruchten van al je harde werken!