Het heeft voor mij altijd als heel erg egoïstisch gevoeld om voor mezelf te kiezen. Het is iets waar ik van nature heel erg veel moeite mee heb. Ik ben een pleaser, ik vind mezelf en mijn eigen gevoel minder belangrijk en ik cijfer mezelf weg voor anderen. Dit maakt dat ik me meestal goed kan verplaatsen in anderen, begripvol kan zijn en er veel waarde aan hecht om anderen goed te laten voelen. Allemaal kwaliteiten die ik in mezelf waardeer.
De keerzijde van de medaille is dat ik mezelf daardoor heel erg kan verliezen, of misschien zelfs teveel verloren heb. Door mijn eigen waardes, gevoel en emoties van ondergeschikt belang te maken. Op een gegeven moment raak je helemaal afgestompt van je eigen gevoel en weet je niet meer wat belangrijk is voor jezelf. Je bent altijd alleen maar bezig om het voor anderen beter te maken, maar je raakt jezelf helemaal kwijt.
Eigen behoeften en voorkeuren
Door altijd maar rekening te houden met anderen en jezelf van ondergeschikt belang te maken, verlies je jouw eigen behoeften en voorkeuren uit het oog. Je maakt keuzes in je leven, groot of klein, die vooral gedreven worden door wat je omgeving van je verwacht. Niet door wat je zelf belangrijk vindt. En daarmee zullen die keuzes nooit helemaal goed gaan voelen.
Het voelde voor mij vaak als kiezen voor het pad van de minste weerstand, ook al staat het soms haaks op mijn eigen gevoel. Zolang ik maar geen frictie veroorzaak, zolang ik maar geen mensen in de weg zou zitten bij wat zij willen bereiken, belangrijk vinden of waar willen maken in het leven. Het pad van de minste weerstand is op de korte termijn het meest makkelijke pad om te bewandelen, maar breekt je op de lange termijn compleet af.
Wat je onbewust aan het doen bent, is het langzaam aan afbreken van je eigen behoeften en voorkeuren. Je hebt zelf geen intrinsieke motivatie om doelen na te streven, of dingen te bereiken in je leven. Je eigen behoeften en voorkeuren maken plaats voor die van anderen.
Waarom voelt dit dan egoïstisch?
Voor jezelf kiezen is niet egoïstisch. Zoveel weet ik er inmiddels wel over. Maar toch, ook al ben ik heel erg bewust met dit proces bezig, voelt het vaker dan ik zou willen nog steeds behoorlijk egoïstisch. Ik moet mezelf er actief aan blijven herinneren dat voor mezelf kiezen de meest belangrijke keuze is die ik kan maken. Die ik moet maken.
Kiezen voor jezelf hoeft ook niet te betekenen dat je geen rekening met anderen houdt, anderen te kwetsen of te schaden. Maar zij moeten je ook niet in de weg staan bij het bereiken wat jij wilt bereiken, wat voor jou belangrijk is. Zodat je tevreden kunt zijn met jouw eigen keuzes, er op kunt vertrouwen dat je voor jezelf de juiste keuzes maakt en daar vrede mee hebt.
Maar waarom voelt dit dan egoïstisch? Tsja, dat zal een deel in mijn aard zitten. Dat zal misschien wel altijd een soort natuurlijke reflex blijven. Een beter woord voor dit gevoel, wat er een positievere betekenis aan geeft dan ‘egoïstisch’, is eigenwaarde. Als iets voor mij belangrijk is en anderen kunnen zich daar niet in verplaatsen of hebben daar een probleem mee, dan wil ik altijd op mijn eigenwaarde kunnen vertrouwen. Dit kunnen anderen als egoïstisch ervaren, maar ik weet diep van binnen dat dit voor mij niet zo voelt.
Zelfrespect en zelfvertrouwen
Ik ben bezig met een lange reis om mezelf weer terug te vinden. Dat heeft me twee dingen geleerd, waar het bij mij aan ontbreekt: zelfrespect en zelfvertrouwen. Respect voor mezelf, om mezelf belangrijk te vinden. En vertrouwen in mezelf, dat ik ook daadwerkelijk belangrijk ben.
Je kunt niet iedereen tevreden houden, de enige die je echt tevreden kunt houden ben je zelf. Maar om dat te kunnen doen, moet je jezelf respecteren en vertrouwen in jezelf. Je moet een grens trekken voor jezelf, waar je niet overheen wilt gaan.
Deze reis is een enorm proces, wat me al jaren in meer of mindere mate bezig houdt. Dit proces loopt nog steeds door en dat is iets goeds. Pas sinds relatief kort geleden heb ik hier echt een overwegend goed gevoel over. Ik ben mezelf weer als belangrijk gaan zien. Ik heb weer respect voor mezelf gevonden. Ik heb weer vertrouwen in mezelf en mijn eigen kunnen, mijn eigenwaarde en mijn motivaties.
Het feit dat ik er nu weer publiekelijk over kan schrijven, wat ik me al heel lang voorgenomen heb om te doen, is voor mij een bevestiging dat ik grote stappen heb kunnen maken. Ik heb voor mezelf al enorm veel geschreven de afgelopen jaren, echt boeken vol. Het is een lange reis, maar wel eentje waar ik nu met een overwegend fijn gevoel in onderweg ben.