Er staat een grote olifant in de kamer, elke keer als ik praat of schrijf over mentale gezondheid. Iets wat ik ontzettend lang als een heel groot geheim bij me gedragen heb. Waar ik eigenlijk al zo lang over wil schrijven, maar nooit de juiste woorden voor heb kunnen vinden. Waar ik me ook lange tijd voor heb geschaamd, het heb proberen weg te stoppen. Het misschien zelfs wel heb proberen te vergeten. Maar vergeten ga ik het nooit meer doen.
Ik heb een aantal jaar geleden op het punt gestaan om zelfmoord te plegen. Alles was voorbereid, de manier waarop ik het zou gaan doen, mijn afscheidsbrief lag klaar. Na een aantal keren met het idee geflirt te hebben, al vaker gedacht dat ik het zou gaan doen, was daar dan het moment waarop het zou gaan gebeuren. Niemand thuis, ik was ervan overtuigd dat ik geen andere uitweg meer zag en ben mijn plan gaan uitvoeren.
Op het allerlaatste moment ben ik mezelf wezenloos geschrokken, vlak voor ik daad bij woord wilde gaan voegen. Het enige wat ik nog voor me zag was het gezicht van mijn jongste. Misschien was ik er toch nog niet klaar voor. Misschien heeft mijn kleine meisje mij bewust gered. Het enige wat ik nu zeker weet, is dat haar gezichtje mij op het laatste moment gered heeft van iets wat niet alleen mijn leven, maar ook dat van haar zou verwoesten.