Zo vaak had de toekomst een verlammend effect op mij. Alles wat ik ging doen, moest in één keer echt goed. Sterker nog, het liefst perfect. Liever te veel en te vaak over dingen nadenken, dan gewoon ergens aan beginnen met de middelen die ik op dat moment had. En was ik er nog niet over uit dat ik iets echt goed kon doen? Dan bleef ik er nog langer over nadenken, keuzes uitstellen en mezelf kwellen om vooraf tot de perfecte uitkomst te komen.
Er was bij mij altijd een drang om naar perfectie te streven. Perfectie in bijvoorbeeld mijn werk, maar eigenlijk in alles. Er was geen ruimte voor fouten, ik vond zelf dat ik mij die niet kon veroorloven. Daarmee voerde ik de druk enorm hoog op voor mezelf.
Maar kun je eigenlijk alles wel vooraf weten en van alles vooraf inschatten hoe het zal gaan lopen? Zeker weten dat er niks fout kan gaan? Of het nu gaat om belangrijke projecten op je werk, of een grote keuze in je leven. Een deel van de toekomst zal altijd onbekend zijn, kan onverwachte wendingen jouw kant op sturen, of er zijn factoren waar je vooraf onmogelijk rekening mee kunt houden. Maar je moet wel vooruitgang blijven boeken.